Het tijdelijke arbeidscontract van Marieke de Gast, inkoopster bij een schoenenconcern, liep over een paar maanden af. Op haar verzoek was er een gesprek ingepland met de inkoopdirecteur, Joop de Waard, over haar toekomst. Dit was een onaangenaam gesprek geworden en de dag daarna had De Gast zich ziekgemeld. Op verzoek van de HR manager nam ik met beiden contact op om een afspraak te maken voor een mediationgesprek.
Nadat we gezamenlijk waren gestart, partijen het eens waren over het probleem dat speelde en de mediationovereenkomst was getekend, ging ik apart in gesprek met De Gast en daarna met De Waard.
De inkoopster was meteen in tranen. Ze begreep er helemaal niets van. Ten eerste was ze onaangenaam verrast door de mededeling dat haar contract niet zou worden verlengd, maar het ergste vond ze dat ze daarbij meteen de mededeling had gekregen dat ze haar spullen kon pakken. Er waren nog zoveel lopende zaken met leveranciers en ook richting haar collega’s vond ze de hele situatie pijnlijk. Die zouden wel denken dat ze iets vreselijks had gedaan, nu ze zo op stel en sprong moest vertrekken. Ze had na het gesprek met De Waard alleen maar kunnen huilen, niet geslapen en haar vriend had er toen op aangedrongen dat ze zich ziek zou melden. Op mijn vraag wat ze zou willen bereiken in het mediationgesprek antwoordde ze dat het haar wens was om haar werk in de komende maanden netjes af te ronden, taken over te dragen en de mogelijkheid te krijgen om vrij te nemen voor sollicitatiegesprekken.
De Waard toonde andere emoties. ‘Duidelijk hè?! Dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik verleng het contract niet en ze meldt zich meteen ziek. Dat soort types, daar ben ik meteen klaar mee.’ Hij wilde het gesprek met mij apart en ook hierna heel kort houden, want uiteindelijk kostte het allemaal maar geld.
In het vervolggesprek met allen aan tafel bleef De Waard inderdaad kort van stof en ongevoelig voor zowel emotionele, financiële als praktische argumenten die De Gast aanvoerde om haar werk weer te hervatten en af te ronden. De Waard wilde er geen woorden meer aan vuil maken en besloot dat hij dit altijd zo deed als duidelijk werd dat inkopers de tent gingen verlaten. Dat was ook voor de collega’s klip en klaar. Een positief getuigschrift was geen probleem.
De Gast legde zich er bij neer. Ze ging afscheid nemen van collega’s en zag voor zichzelf de positieve kant: een paar maanden betaald vrij om te solliciteren.
Toen ik de uitkomst van de mediation, zonder uiteraard iets inhoudelijks prijs te geven, besprak met HR, werd mij spontaan verteld: ‘De Waard? Die vertrouwt niemand. Hij was ooit inkoper bij een concurrent van ons. Toen hij daar weg moest, heeft hij in zijn laatste maand 1000 paar gifgroene laklaarzen ingekocht.’
De moraal van het verhaal: er is veel te winnen als je bereid bent om in te zien dat andere mensen heel anders denken dan jij. In een mediation verken ik jouw zienswijze en die van de ander. En zelfs als je achterdochtig wilt blijven als De Waard, ook dan is er voor jouw conflict een oplossing.
*de gebruikte namen, bedrijfstak en functies zijn om privacy redenen gefingeerd